Πόνος.. Μία λέξη που απευθείας μας οδηγεί σε αρνητικούς συνειρμούς.. Σωματικούς ή ψυχικούς.. Σίγουρα βιωματικούς.. Παλιούς ή νεότερους… Ανά τους αιώνες η έννοια του πόνου πάντα υπήρχε στην σκέψη και τη φιλοσοφία των ανθρώπων(Ινδική, Εβραϊκή, Ελληνική μυθολογία).
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Στην αρχαία Ελλάδα, η έννοια του πόνου ήταν τόσο αρνητική, που θεωρούσαν πως τον έστελναν οι Θεοί. Μέσω μιας θεάς, της Θεάς Ποινής η τιμωρία έβρισκε τον παραβάτη και τον τιμωρούσε. Έτσι λοιπόν αυτή η δυσάρεστη βιωματική εμπειρία πήρε το ετυμολογικό της όνομα. Πόνος ή και στα αγγλικά pain.
O Λαοκόων. Το πρόσωπο του γεμίζει πόνο από τα δαγκώματα φιδιών
Στη συνέχεια αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες γύρω από τον πόνο. Ο Αριστοτέλης επηρεασμένος από τον Πλάτωνα θεωρούσε πως προέρχεται από πνευματικούς λόγους (ψυχικά πάθη), ενώ ο Ιπποκράτης πίστευε πως προέρχεται από τη διαταραχή της ισορροπίας των υγρών του σώματος. Ο Πέρσης Avicenna προτείνει τον 11ο αιώνα πέρα από τον πόνο, την αίσθηση της αφής και τη λίμπιντο. Το 1664 για πρώτη φορά ο Ρενέ Ντεκάρτ βάζει στο κάδρο τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα. Η θεωρία του, περιγράφει πως ένα βλαπτικό ερέθισμα ταξιδεύει μέσα από ίνες νεύρων στον εγκέφαλο, ριζοσπαστική ιδέα για την εποχή.
Το μοντέλο που περιέγραψε ο Ντεκάρτ.
Από τότε η σκυτάλη της γνώσης περνάει από επιστήμονα σε επιστήμονα και από γενιά σε γενιά. Φοβερές θεωρίες ακούγονται από επιστήμονες και φιλοσόφους με εξέχοντες επιφανείς ανθρώπους όπως ο Wiτtgenstein, να προσπαθούν να προσεγγίσουν το θέμα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα(Sir Thomas Lewis, Lord
Adrian, Herbert Gasser, George H. Bishop, Wikl, Nafe, Melzack και Wall). Η δυσκολία ορισμού του όρου του πόνου με την καθολική του έννοια, δυσκόλεψε τους πάντες, καθώς κάθε γνώμη δεν ήταν ποτέ πλήρης.
Ο ΠΟΝΟΣ ΣΗΜΕΡΑ
Φτάνοντας στις μοντέρνες μέρες και το σήμερα έγινε αντιληπτό πως ο πόνος δεν είναι ένα καθαρό αίσθημα ανεξάρτητο και μηχανικό, αλλά αποτελεί κομμάτι τόσο βιολογικό, όσο κοινωνικό και ψυχολογικό (biopsychosocial model). Πρώτος εισήγαγε τον όρο ο Engel to 1977 και από τότε όλα αλλάξανε.
biopsychosocial model
Σήμερα η IASP (International Association of the Study of Pain) ορίζει τον πόνο ως τη δυσάρεστη αισθητική και συναισθηµατική εµπειρία, που σχετίζεται µε πραγµατική ή δυνητική ιστική βλάβη ή περιγράφεται από τον ασθενή µε τους όρους µιας τέτοιας βλάβης, ενώ δίνει και περεταίρω 6 σημεία ανάλυσης του ορισμού.
Σήμερα, σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες, υπολογίζεται πως παγκόσμια 8 με 11% των συνανθρώπων μας υποφέρει από χρόνιο πόνο. Ως χρόνιος πόνος, ορίζεται ο πόνος ο οποίος κρατά άνω των 6 μηνών και δεν οφείλεται σε ιστική βλάβη ενεργή, αλλά έχει περέλθει διάστημα εύλογο για να γίνει επούλωση. Τα είδη του χωρίζονται σε αλγοδεκτικό πόνο και νευροπαθητικό πόνο (πόνος από αισθητήρες ή πόνος από νευρικό οστό).
ΔΑΜΑΣΕ “ΤΕΡΑΣ”
Στην προσπάθεια του ο Lorimer Moseley να βοηθήσει τους ανθρώπους που υποφέρουν από χρόνιο πόνο, έφτιαξε έναν ιστότοπο, κατάλληλο να εξηγήσει και να απλουστεύσει πληροφορίες γύρω από τον πόνο.
Στόχος του είναι να εκπαιδεύσει και να εξηγήσει πως ο πόνος δεν είναι πάθηση αλλά σύμπτωμα και πως ο ασθενής πρέπει να ζει με τον πόνο ως σύμμαχο και όχι πίσω από αυτόν. 
Για περεταίρω μελέτη:
Pain neuroscience education
Noi group
